een groot, donker bos bij valavond. Je zou liever elders zijn, dus haastig stap je door, af en toe schichtig achteromkijkend. Tot van ergens ver weg, maar schijnbaar dichtbij, een flard van wat doet denken aan Keane je tegemoet waait. En dan, verscholen tussen de bomen, maar onmiskenbaar aanwezig, een lichtpuntje dat je aantrekt. Eraan ontsnappen is geen optie, alsof het de zeemeermin van Kopenhagen in hoogst eigen persoon is. Lijden, eenzaamheid en afscheid zijn nog nooit zo mooi geweest.
Zo laat het eerste album van Wikkes zich nog het best omschrijven.

Na jaren het beste van een ander gegeven te hebben, was het de hoogste tijd voor Wim Kets om zijn eigen ei te leggen. Bijgestaan door Herwig Scheck (bas), Wouter Schillebeeckx (drum) en Laurent Stelleman (gitaar) is Wikkes erin geslaagd om 8 pareltjes op de wereld los te laten die -in hun naakte eenvoud en puurheid- beroeren, raken, aangrijpen en je achterlaten met een herkenbaar gevoel, ergens ter hoogte van het middenrif, waar je je vinger maar niet op kan leggen. Oprecht en intens. Pop-rockpareltjes uit het leven gegrepen.